Chwila zapomnienia z bardem Kanady...

christoff

( Biografia pochodzi z oficjalnej strony polskiej wykonawcy leonardcohen.pl oraz z cohen.sonymusic.pl )

Chciałem opisać sylwetkę wspaniałego moim zdaniem artysty poety poety piosenkarza ... cokolwiek bym nie powiedział i tak będzie to zbyt ogólnikowe i za mało powiedziane ... wystarczy powiedzieć - Leonard Cohen ...

Urodził się w 1934 roku w Montrealu, jako Leonard Norman Cohen syn Mashy i Nathana Cohen. 15 sierpnia 1937 roku zmarł dziadek Leonarda ze strony ojca Lyon Cohen, człowiek niezwykle aktywny w społeczności kanadyjskich Żydów.

W swojej średnio zamożnej żydowskiej rodzinie, otrzymał solidną edukację na poziomie średnim i zaczął studia na anglojęzycznym McGill University w rodzinnym mieście. Choć był przeciętnym studentem, jeszcze w czasie studiów zdobył prestiżową nagrodę McNaughton Prize za osiągnięcia literackie. Rok po skończeniu studiów w 1957 wydał swój pierwszy tom poezji Let Us Compare Mythologies. W przeciągu następnych lat pisał i publikował poezję oraz wydał dwie powieści The Favorite Game 1963 oraz Beautiful Losers w 1966.

Leonard Cohen w wywiadach często powtarza, że wziął się za śpiewanie, gdyż trudno było wyżyć z pisania. Biografowie nieco inaczej przedstawiają jego życie w tamtym okresie. Honoraria literackie, rządowe granty oraz dochody z rodzinnego przedsiębiorstwa wystarczały na wygodne życie. Leonard Cohen w tym czasie dużo podróżuje, prowadzi intensywne życie towarzyskie i erotyczne. Lubi otaczać się pięknymi kobietami i dopóki jest to legalne, eksperymentuje z LSD.

Choć nauczył się grać na gitarze w wieku trzynastu lat a wcześniej zaczął pisać piosenki, traktował muzykę w sposób czysto rekreacyjny i początkowo nie zamierzał zostać piosenkarzem. Zresztą nigdy nie był wybitnym instrumentalistą. Przypadkową sławę przyniosła mu piosenka Suzanne, której profesjonalną wersję nagrała folkowa piosenkarka Judy Collins. Stała się ona radiowym przebojem roku 1965. To właśnie Collins wprowadziła Cohena w środowisko muzyki folk. Namówiła Cohena, by wystąpił z nią na Newport Folk Festival w 1967. Od tego zaczyna się jego kariera wykonawcy. Wydany rok później album The Songs of Leonard Cohen zawierał takie nieśmiertelne przeboje artysty jak: Suzanne, Sisters of Mercy, So Long, Marianne, Hey, That's No Way to Say Goodbye. Album odniósł wielki sukces.

Cohen śpiewający przy akompaniamencie gitary akustycznej i niewielkiego, łagodnie grającego zespołu, śpiewając nieco monotonnym, lecz bardzo ciepłym basem piękne poetyckie teksty, przesycone religijnymi i inter-kulturowymi aluzjami oraz zakrapiane humorem (najczęściej czarnym), utrafił w gusta intelektualnie zaawansowanych, lewicujących, zapatrzonych w kultury wschodu środowisk akademickich i literackich ówczesnej Ameryki. Kolejne płyty utwierdzały pozycję artysty. Przełomowym albumem Cohena był Death of a Ladies' Man wydany w 1977 i wyprodukowany przez legendarnego Phila Spectora. Muzyka z tego albumu staje się pełniejsza instrumentalnie. Obok ostrzej grającej sekcji rytmicznej, elektrycznych gitar, instrumentów klawiszowych, aranżacje obejmowały także sekcję instrumentów smyczkowych. Choć album ten uważany jest za najsłabszy w karierze artysty, tą właśnie drogą podążył w kolejnych swych nagraniach. Wszystkie albumy nagrane w latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych XX w. utrzymały taką linię stylistyczną. Z tego okresu pochodzą takie wielkie przeboje artysty jak The Gypsy's Wife, Dance Me to the End of Love, I'm Your Man, Closing Time, In My Secret Life i Alexandra Leaving.

Fenomenem była ogromna popularność Leonarda Cohena w Polsce. W latach osiemdziesiątych był on tu lepiej znany, niż w swej rodzinnej Kanadzie. Było to zasługą popularyzatorskiej działalności Macieja Zembatego, jego (głównie wspólnych z Maciejem Karpińskim) znakomitych tłumaczeń tekstów piosenek i atrakcyjnych wykonań polskich coverów. Gdy w 1985 Leonard Cohen przyjechał na trasę koncertową do Polski, był w stanie wypełnić olbrzymie hale koncertowe, mieszczące wielotysięczne widownie. Ciekawostką jest, że podczas pobytu w Polsce spotkał się w Lechem Wałęsą oraz wygłosił szereg pro-solidarnościowych oświadczeń. W wyniku tego jego piosenki zniknęły z Polskiego Radia na wiele miesięcy.

W latach 1994–1999 przebywał w Centrum Zen na Mount Baldy w okolicach Los Angeles. Wstawał o 2.30, przygotowywał posiłki dla swojego mistrza, potem medytował. W ciągu pięciu lat sam ocenił, że stał się innym człowiekiem.

24 października 2003 otrzymał z rąk gubernatora generalnego Kanady Adrianne Clarckson Order of Canada, najwyższe odznaczenie kanadyjskie, przyznane mu za wybitny wkład w rozwój kanadyjskiej kultury.

W 2005 roku okazało się, że artysta został pozbawiony środków na funduszu emerytalnym. Jego była przyjaciółka, jednocześnie menadżer Kelley Lynch sprzeniewierzyła ponad 5 milionów dolarów zostawiając jedynie 150 tysięcy. To stanowczo zbyt mało, biorąc pod uwage fakt, że suma ta nie wystarczy na opłacenie należnych podatków artysty. W marcu 2006 Cohen wygrał sprawę sądową z byłą menadżer, jednakże jest mało prawdopodobne, że zostaną mu zwrócone pieniądze ze względu na ignorowanie wezwań zapłaty przez Lynch.

W 2006 roku został uhonorowany członkostwem w Canadian Songwriters Hall of Fame.

24 listopada 2006 do polskich kin wszedł film "Leonard Cohen: I'm Your Man". To film dokumentalny, o jego wpływie na swoją twórczość mówią takie gwiazdy jak Bono i muzycy zespołu U2, czy Nick Cave. Sam Leonard Cohen opowiada o swoim życiu i marzeniach.

A na sam koniec dodam tekst polski mojej ulubionej piosenki tego artysty ( tekst polski po moich poprawkach stylistycznych )

"Dance me to the end of love" - Leonard Cohen

Wtańcz mnie w swoje piękno, skrzypce niech zapłoną znów
Wtańcz mnie w strach olbrzymi, wtańcz mnie w przystań swoich snów
Chcę oliwną być gałązką podnieś mnie i leć
Tańcz mnie, po miłości kres...

Obnaż swoje piękno, gdy będziemy sam na sam
W twoich ruchach odżył chyba Babilonu czas
Wolno pokaż to, co ujrzeć mogę tylko ja
Tańcz mnie, póki miłość trwa...

Odtańcz mnie do ślubu aż jeszcze, jeszcze raz
Tańcz mnie bardzo delikatnie długo, jak się da
Bądźmy ponad tej miłości pod nią bądźmy też
Tańcz mnie, po miłości kres...

Tańcz mnie do tych dzieci, które proszą się na świat
Przez zasłony, które noszą pocałunków ślad
Choć są zdarte lecz w ich cieniu można schronić się
Tańcz mnie, po miłości kres...

Wtańcz mnie w swoje piękno, skrzypce niech zapłoną znów
Wtańcz mnie w strach olbrzymi, wtańcz mnie w przystań swoich snów
Dotknij mnie swą nagą dłonią, pieść mnie pięknie tak
Tańcz mnie, póki miłość trwa...

christoff

Kolejną piosenką wspaniale wyśpiewaną przez Leonarda Cohena jest

Hallelujah ( znane może być z I części Shreka )

Tajemny akord kiedyś brzmiał
Pan cieszył się gdy Dawid grał
Ale muzyki dziś tak nikt nie czuje
Kwarta i kwinta tak to szło
Raz wyżej w dur raz niżej w mol
Nieszczęsny król ułożył Alleluja!

Alleluja, alleluja,
Alleluja, alleluja!

Na wiarę nic nie chciałeś brać
Lecz sprawił to księżyca blask
Że piękność jej na zawsze cię podbiła
Kuchenne krzesło promem twym
Ostrzygła cię juz nie masz sił
I z gardła ci wydarła Alleluja!

Alleluja, alleluja,
Alleluja, alleluja!

Dlaczego mi zarzucasz wciąż
Że nadaremnie wzywam Go
Ja przecież nawet nie znam Go z imienia
Jest w każdym słowie światła błysk
Nieważne czy usłyszysz dziś
Najświętsze czy nieczyste Alleluja!

Alleluja, alleluja,
Alleluja, alleluja!

Tak staram się ale cóż
Dotykam tylko zamiast czuć
Lecz mówię prawdę nie chcę was oszukać
I chociaż wszystko poszło źle
Przed Panem Pieśni stawię się
Na ustach mając tylko Alleluja!

Alleluja, alleluja,
Alleluja, alleluja!