Notre-Dame de Paris

christoff

Chciałem napisać słów kilka ( no dobra trochę więcej ) o pewnym musicalu który sprawił że po prostu zakochałem się w tym rodzaju kina teatru... Notre-Dame de Paris czyli Dzwonnik z Notre-Dame bądź jak brzmi oryginał książki Wiktora Hugo - Katedra Marii Panny w Paryżu

A więc dla mnie Notre-Dame de Paris jest to jeden z najpiękniejszych musicali ostatniego przełomu wieków, stworzony w całości przez francuskich artystów (muzyka: Richard Cocciante , teksty: Luc Plamondon). Wykonawcami są najwięksi francuscy wokaliści a główną rolę Quasimodo zagrał Garou - był to milowy krok w jego błyskotliwej karierze. Podobno istnieje anglojęzyczna wersja nagrania (w nawiasach umieściłem alternatywnie angielskie tytuły znalezionych w sieci tłumaczeń), ale ja nigdy nie miałem okazji jej usłyszeć.

AKT I

Na scenie pojawia się narrator, jedna z postaci musicalu - poeta i filozof Gringoire. W swoim monologu "Wiek katedr" (Le temps des cathedrales - The Age Of The Cathedrals) oznajmia widzom o czym będzie ten spektakl: to będzie historia o miłości i żądzy, która wydarzyła się w sławnym mieście Paryżu na przełomie XV/XVI wieku. Kończy się średniowieczny wiek katedr a co przyniesie kolejny wiek? Przy bramach miasta tłum włóczęgów i żebraków, cyganów i rozbójników : "Wpuście ich !"- mówi Gringoire - "to jeszcze nie koniec świata, koniec świata nastąpi w 2000 roku". Włóczędzy pod przewodnictwem króla cyganów Clopina dają o sobie znać chórem "Bezpaństwowców" (Les sans-papiers - The Refugees). Zwracają się do Matki Boskiej i domagają się przysługującego im od wieków prawa do uchodźstwa. Słyszy to archidiakon paryskiej Katedry Notre Dame - Claude Frollo. Jest niezadowolony z tego, że włóczędzy naruszają spokój dobrych Paryżan i rozkazuje kapitanowi królewskich strzelców Phoebusowi rozpędzić tłum (L'intervention de Frollo - Intervention Of Frollo). Phoebus wykonuje rozkaz, strzelcy rozpędzają ubogich a on zauważa wśród tłumu młodą Esmeraldę. "Kim jesteś piękna cudzoziemko?" - pyta. Esmeralda opowiada, że jest sierotą, Cyganką (Bohemienne) i nikt nie wie gdzie się urodziła a teraz jej domem jest Paryż. Phoebus jest oczarowany przepiękną Esmeraldą. Clopin, przybrany ojciec Esmeraldy, przestrzega, że powinna być ostrożniejsza: "Nie jesteś już małym dzieckiem, osiągnęłaś wiek miłości" - mówi do Esmeraldy - "teraz wszystko będzie inaczej". Piosenka "Wiesz Esmeraldo" (Esmeralda tu sais - Esmeralda You See). Dowiadujemy się teraz, że młody Phoebus ma narzeczoną - znaną i bogatą dziewczynę Fleur-de-Lys. Młodzi składają sobie śluby miłości i marzą o dniu, w którym zostaną zaślubieni (Ces diaments-la - So Look No More For Love). Tymczasem włóczędzy rozpoczynają wesołą ceremonię jak zwykle w dniu Święta Błaznów. Pojawia się na tej ceremonii Gringoire. W tym dniu wybiera się Ojca Błaznów spośród wszystkich umiejących wykonywać koszmarne miny. Gringoire zauważa wśród zebranych człowieka "szczególnej" urody i poznaje go - to garbaty, kaleki Quasimodo, dzwonnik z Notre Dame, który również zwrócił uwagę na Esmeraldę. Postanowiono, że jego wybiorą w czasie tego święta na Ojca Błaznów (La fete des fous - The Feast Of Fools) . I oto Quasimodo zostaje Ojcem Błaznów (Le pape des fous - The King Of Fools). Jeszcze przed chwilą nikt na niego nie zwracał uwagi a teraz pojawili się nawet jego poddani. Być może chociaż dzisiaj, na chwilę święta, piękna Esmeralda zwróci na niego uwagę - naiwna nadzieja. Pojawia się przybrany ojciec Quasimodo, Frollo. Jest oburzony bezbożną ceremonią, zrywa z Quasimodo tiarę Ojca Błaznów i przestrzega wszystkich przed czarem Esmeraldy: "Ta Cyganka to czarownica" - krzyczy Frollo - "patrzeć na nią to śmiertelny grzech!" (La sorciere - The Sorceress). Zapoznaje Quasimodo ze swoim planem - tego wieczoru Esmeralda zostanie ujęta i wtrącona do lochów Notre Dame. Quasimodo pokornieje - przecież to Frollo przygarnął go jako podrzutka (L'enfant trouve - The Fondling) , wychowywał, karmił i najważniejsze uczynił dzwonnikiem, czym dał mu szczęście. W Paryżu nastaje noc, wrota miasta zamykają się (Les portes de Paris - The Doors Of Paris). Gringoire, sam nie wiedząc dlaczego, śledzi Quasimodo ale gubi go w labiryncie paryskich ulic. Frollo i Quasimodo zamierzają schwytać Esmeraldę (Tentative d'enlevement - Kidnap Attempt) , ale na jej szczęście w pobliżu przechodzi patrol królewskich strzelców pod dowództwem Phoebusa. Ten aresztuje Quasimodo a Frollo udaje się ukryć - Esmeralda jest ocalona. Przedsiębiorczy Phoebus proponuje Esmeraldzie, że odprowadzi ją , ale Esmeralda wzbrania się długo. W końcu kapitan proponuje jej spotkanie w następny wieczór w "wesołym" domu "Dolina miłości". Esmeralda znika. Gringoire zbłądziwszy w poszukiwaniu Esmeraldy zauważa, że przypadkowo znalazł się w królestwie Clopina - strasznym Dworze Cudów (La Court des Miracles - The Court Of The Miracles), przystani paryskich włóczęgów, zabójców i bandytów. Teraz za to, że samowolnie naruszył granice państwa ubogich powieszą go, "Jeśli tylko"- mówi Clopin - "jakaś kobieta nie weźmie go za męża". Trzy żebraczki, jedna po drugiej odwracają się od poety - czeka go nieunikniona śmierć. Pojawia się Esmeralda i zgadza się zostać żoną Gringoire'a. "Daję ci go za męża, ale nie za kochanka"- mówi do Esmeraldy Clopin, król Cyganów. Gringoire i Esmeralda zostają sami. Esmeralda pyta za kogo miała zaszczyt wyjść za mąż. Gringoire przedstawia się jako poeta i książę ulic Paryża. Wie, że nie będzie prawdziwym mężem Esmeraldy, ale jest gotów uczynić ją swoją muzą, damą swojego serca. Dziewczyna myśli o kimś innym, pyta co znaczy słowo "Phoebus" (Le mot Phoebus - The Word Phoebus). Gringoire z radością oznajmia Esmeraldzie, że słowo "Phoebus" znaczy "Słońce". Esmeralda marzy o Phoebusie: "On jest piękny jak słońce"(Il est beau comme le soleil - Shining Like The Sun). Ale Fleur-de-Lys też kocha Phoebusa. Każda z nich wierzy w to, że właśnie dla niej mężczyzna jej marzeń poświęci całe swoje życie. Phoebus nie może się zdecydować kogo kocha bardziej - swoją damę Fleur-de-Lys, czy zachwycającą cygankę Esmeraldę. Czuje się rozdarty na części (Dechire - Torn Apart) i nie może dokonać wyboru. Na scenie pojawiają się teraz Frollo i Gringoire. Kapłan pyta poetę kim była dziewczyna, która tańczyła przed katedrą. Gringoire odpowiada, że to jego żona. Frollo oburza się i zabrania Gringoire'owi zbliżać się do Esmeraldy. Poeta jest zaskoczony i nagle zmienia temat rozmowy: "Co znaczy słowo Anarkia umieszczone na galerii Katedry?" - pyta (Anarkia - Anarchy). "Czy ty jesteś szalony?" - odpowiada Frollo -"to greckie słowo oznacza PRZEZNACZENIE". W tym momencie obaj zauważają zatrzymanego przez strzelców Quasimodo. Aresztowany za napadanie na Esmeraldę dzwonnik przygotowany jest do zakucia w dyby. Quasimodo ciężko wzdycha, chce mu się pić (A boire! - Water Please), ale nikt nie okazuje mu współczucia z wyjątkiem Esmeraldy. Dziewczyna odważnie podchodzi i podaje wodę zakutemu w dyby dzwonnikowi. "Piękna!" - wykrzykuje rozedrgany Quazimodo. Jest zakochany i nie licząc na wzajemność marzy tylko o tym, żeby chociaż dotknąć ręką jej włosów. Przed urokiem Cyganki nie uchronił się także Frollo, arcybiskup Katedry - też marzy o tym, żeby ją zdobyć. Phoebus również kocha Esmeraldę: "jaki mężczyzna mógłby się jej oprzeć?". Jedna z najpiękniejszych piosenek musicalu "Piękna" (Bell - Bell Is The Only Word) - trzy męskie serca a każde z nich pragnie inaczej. W dowód wdzięczności, za otrzymaną wodę, Quasimodo proponuje Esmeraldzie schronienie się w Katedrze Notre Dame, gdzie będzie pod należytą ochroną Matki Boskiej. "Jeśli chcesz, mój dom, będzie twoim domem" - mówi do Esmeraldy (Ma maison c'est ta maison - Home In The Sky). Esmeralda zgadza się. Jest cyganką i nie zna chrześcijańskich modlitw, więc modli się tak jak potrafi do Marii Panny o opiekę nad życiem i miłością (Ave Maria Paien - Ave Maria). Frollo jest w potrzasku (Je sens ma vie qui bascule). Nie wie co ma zrobić ze swoją żądzą do Cyganki i zdaje sobie sprawę, że gorące uczucie do niej zabija go (Tu va me detruire - Your Love Will Kill Me). Tymczasem Phoebus podąża do wesołego domu "Dolina Miłości" - nadchodzi godzina spotkania z Esmeraldą. Owładnięty zazdrością Frollo śledzi Phoebusa i próbuje przeszkodzić mu w tym spotkaniu, ale kapitan lekceważy archidiakona i podąża swoją drogą (L'ombre - The Shadow). I oto wesoły dom "Dolina Miłości" (Le Vald'Amour - At Val D'amour). Gringoire opowiada, że jeśli ktoś chociaż raz tu trafił, będzie wracał w to miejsce ponownie. Nawet on sam, poeta, często tu przychodzi w poszukiwaniu bezinteresownej miłości - za miłość w tym domu nie trzeba złota, wystarczy kilka drobnych monet. Wchodzi Phoebus, nie zwraca uwagi na nadskakujące panienki i mówi, że przyszedł tu na spotkanie z Esmeraldą. Phoebus i Esmeralda spotykają się i zostają sami. Phoebus przeżywa oczarowanie (La volupte - The Voluptuary), Esmeralda też jest pogrążona w swoim uczuciu do kapitana. Podążający za nimi Frollo napotyka na intymną scenę miłości i atakuje Phoebusa sztyletem. Esmeralda pada zemdlona na ugodzonego sztyletem Phoebusa . "Przeznaczenie!" - krzyczy Gringoire - "od niego nie ucieknie nikt, ono trzyma w swoim ręku nasze życie". "Przeznaczenie!" - wtórują wszyscy (Fatalite).

Opada kurtyna - koniec aktu pierwszego.

AKT II

Gringoire ucztuje ze swoim opiekunem i towarzyszem Frollo. Rozmawiają o tym, że rozpoczęła się nowa epoka, że stało się jasne iż ziemia jest okrągła. Już zaczęto wydawać nowe książki a statki wypłynęły, żeby znaleźć nową drogę do Indii. "Jesteśmy na progu rozpadu" - mówi kapłan. Uważa, że rozwój druku unicestwi dotychczasowy porządek w architekturze, uczone księgi zniszczą cerkiew a w końcu człowiek unicestwi Boga. Gringoire zgadza się z tą opinią (Florence - Talk To Me Of Florence). Frollo i Gringoire zauważają , że od kilku dni dzwon w katedrze Notre Dame nie bije regularnie - dzwonnik zapomniał o swoich obowiązkach, jest pewnie zakochany i umiera od tej miłości. Quasimodo biesiaduje ze swoimi dzwonami - jedynymi towarzyszami jego niedoli (Les cloches - The Bells). Frollo interesuje się, gdzie teraz przebywa żona Gringoire'a Esmeralda. Gringoire podejrzewając jakiś podstęp odpowiada wymijająco. Jednak, gdy pyta o to Clopin, który niepokoi się o los swojej przybranej córki, poeta zdradza tajemnicę - Esmeralda jest uwięziona i jeśli przyjaciele cyganie nie pomogą jej, zostanie wkrótce powieszona (Ou est - elle? - Where Is She?). Esmeralda w swojej celi a Quasimodo w swojej baszcie wspominają siebie, co między nimi zaszło i co ich połączyło (Les oiseaux q'on met en cage - The Birds They Put In Cages). Clopin i ubodzy protestują przeciw panującemu porządkowi świata - jak stworzyć świat bez nienawiści, bez granic, świat, w którym nie byłoby więcej uwięzionych (Condamme - Cast Away). Frollo w roli sędziego przesłuchuje Esmeraldę (Le procces - The Trial). Esdmeralda jest oskarżona o to, że zraniła nożem kapitana królewskich strzelców Phoebusa, ale jest szczęśliwa, że Phoebus żyje i prosi o widzenie się z nim. Frollo jest nieprzejednany. Ponieważ Esmeralda nie przyznaje się do winy jest torturowana (La torture). Nadzoruje to sam Frollo, ale Esmeralda jest dzielna i jedyne do czego się przyznaje, to do tego, że kocha Phoebusa. Mimo to Frollo wydaje wyrok: za uprawianie czarów, prostytucję i napad na kapitana królewskich strzelców Cyganka będzie powieszona. Wtrącona do celi Esmeralda przywołuje Phoebusa - przepiękna piosenka! (Phoebus - Phoebus If You Can Hear) : "przyjdź i powiedz, że nie jestem winna, uratuj mnie! Obiecaj, że będziesz pamiętał tą , która oddaje za ciebie swoje życie". Frollo cierpi. Wspomina jak bardzo był szczęśliwy, gdy poznał Esmeraldę: "być kapłanem i kochać kobietę, kochać ją całą swoją duszą..." (Etre pretre et aimer une femme - I Am A Priest). Fleur-de-Lys ma żal do Phoebusa, że ją oszukał, ale jest gotowa wszystko wybaczyć jeśli tylko Esmeralda zostanie powieszona (La Monturte). Phoebus stara się przekonać Fleur, że Esmeralda tylko go zauroczyła, że były jej potrzebne jego pieniądze. Ponownie wyznaje Fleur-de-Lys swoją miłość i gotów jest do niej wrócić (Je reviens vers toi - To Get Back To You). W przeddzień wykonania egzekucji Frollo przychodzi do Esmeraldy i mówi, że jako kapłan przyszedł przygotować ją do śmierci. Esmeralda prosi o łaskę, jest niewinna. Frollo jednak obiecuje jej taniec pod szubienicą , taniec jak ten na placu przed katedrą. Esmeralda nie rozumie dlaczego Frollo tak jej nienawidzi. "To nie nienawiść, to miłość" - mówi jej Frollo. "W takim razie dlaczego?" - pyta Esmeralda (Visit de Frollo e Esmeralda - Frollo's Visit To Esmeralda). Frollo opowiada jak bardzo był nią oczarowany, kiedy po raz pierwszy zobaczył ją tańczącą na placu przed katedrą Notre Dame (Un matin tu dansias - One Bright Morning You Danced). Proponuje Esmeraldzie układ - jeśli ona odda mu się, uratuje ją od szubienicy a potem nawet puści ją wolno do braci cyganów. "Szubienica albo ja, śmierć albo miłość, mogiła lub moje łoże" - mówi Frollo. Esmeralda nie zgadza się i w gniewie przegania kapłana. Frollo jest rozjuszony, rzuca się na dziewczynę żeby wziąć ją siłą , ale na szczęście w tym momencie pojawiają się włóczędzy pod dowództwem Clopina - oswobodzeni przez Quasimodo - i ratują Esmeraldę. Teraz wszyscy są wolni (Libere - Free Today). Gringoire wspiera włóczęgów i w ich imieniu prosi o schronienie. Jest noc. Gringoire zwraca się do księżyca: "Popatrz na ziemię i przekonaj się jak człowiek może stracić rozum dla miłości, usłysz płacz nieszczęśliwego Quasimodo, tego człowieka-dziwaka, dla którego miliony gwiazd nie są w stanie zastąpić blasku oczu tej, którą kocha tak beznadziejną i nierealną miłością (Lune - Moon). Quasimodo ratuje Esmeraldę i umieszcza ją w swoim domu, w katedrze Notre Dame. Zostawia jej gwizdek (Ja te laisse un siffet - The Small Whistle I Leave You), żeby dziewczyna mogła wezwać go na pomoc w razie niebezpieczeństwa. Esmeralda zasnęła a Quasimodo wciąż jeszcze przemawia do niej: "Jesteś tak piękna gdy śpisz, na pewno śni ci się twoje słońce Esmeraldo...". Quasimodo rozpacza jak bardzo ten świat jest niesprawiedliwy (Dieu que le monde est injuste - God You Made The World All Wrong): Phoebus, umiłowany Esmeraldy jest urodziwy, znany i bogaty a on, Quasimodo ohydny i biedny. Czy Esmeralda mogłaby pokochać również jego? Wciąż jest noc - Esmeralda przebudziła się. Nie chce umierać, chce żyć dla tego, którego kocha, być wolną i móc wybierać jak żyć (Vivre - Live For The One I Love). Ubodzy pod wodzą Clopina zbliżają się do katedry (Attaque de Notre Dame - Attack On Notre Dame) , żeby oswobodzić Esmerealdę. Frollo rozkazuje żołnierzom rozegnać tłum buntowników i pojmać Esmeraldę. Może teraz zrealizować swoją obietnicę - Esmeralda zostanie powieszona a Clopin i włóczędzy będą wygnani (Deporte - Refugees). Quasimodo obserwuje to wszystko z baszty katedry. Na egzekucję Esmeraldy patrzy również Frollo. Quasimodo pyta go: "Mój gospodarzu i zbawco, czy ty masz serce?" (Mon maitre, mon sauveur - My Master My Savioiur). Frollo przyznaje, że to właśnie on odprawił Esmeraldę na szubienicę dlatego, że odrzuciła jego miłość. Dzwonnik zrzuca kapłana z baszty. Quasimodo żąda wydania mu ciała Esmeraldy: "Ona jest moja!"- krzyczy (Donnez-la-moi). Postanawia zostać ze swoją ukochaną i umrzeć razem z nią. Obejmując Esmeraldę mówi do niej, że kiedyś, po latach, znajdą ich tak jak teraz objętych. Prosi Esmeraldę jeszcze o piosenkę i taniec tylko dla niego: "Tańcz i śpiewaj moja Esmeraldo, ponieważ dla ciebie umrzeć wcale nie znaczy umrzeć..." - to już finał tej historii (Dance mon Esmeralda - Dance My Esmeralda). Słuchając tej wzruszającej piosenki być może każdy zastanowi się choć przez chwilę co jest gotów zrobić dla przyjaźni, dla miłości i jaką cząstką pięknego serca dzwonnika - dziwaka sam został przez los obdarowany...

KONIEC

OBSADA:
Helene SEGARA - Esmeralda
Daniel LAVOIE - Frollo
Bruno PALLETIER - Gringoire
GAROU - Quasimodo
Patrick FIORI - Phoebus
Julie ZENATTI - Fleur-de-Lys
Luck MERVIL - Clopin

Premiera musicalu odbyła się w Palais des Coingres De Paris, 16 września 1998 roku a dwupłytowy album został wydany miesiąc później

Podam jeszcze jeden tekst piosenki - dokładnie Belle śpiewaną przez Garou Daniela Lavoie i Steve Balsamo :

Piękna... To właściwe słowo dla niej.
Kiedy tańczy, gdy ciało jej rzuca cień,
jak rajski ptak, co w chmurze piór ku niebu mknie,
to w otchłań swoją piekło znów wciąga mnie.

Moje oczy toną w mgle sukienki cygańskiej
Już nie śmiem modlić się do Naszej Pani.
Kto pierwszy chce kamieniem rzucić w nią
ten nie zasługuje na to by żyć!

O, Lucyferze!
Pozwól mi choć raz
zanurzyć dłonie we włosach Esmeraldy.

Piękna!
Jest diabła wcieleniem
zesłanym, bym dziś zwątpił w Boga wiecznego.
Gdy patrzę, na nią włada mną pożądanie szalone.
Choć wzrok ku niebu zwracam, to wciąż widzę ją.

Pierworodnego grzechu ognie w oczach ma.
A moja żądza do niej pcha mnie ku zbrodni.
Lecz, dziewka uliczna, która ma w pogardzie świat
też brzemię krzyża może w sobie nieść od lat.

O, Nasza Pani, pozwól mi choć raz
zbłądzić w ogrodzie Esmeraldy.

Piękna!
To tych czarnych oczu czar sprawił, że
wbrew wszystkiemu w jej niewinność wierzyć chcę.
Odkrywam tajemnicy szlak na sam szczyt,
gdy porywa tańca rytm jej sukienkę w kolorach tęczy.

Ma Dulcyneo!
Już nasz ślub obwieścił dzwon
a me niewierne serce gra fałszywy ton.
Lecz, mężczyzna, który chciałby odwrócić od niej wzrok
niechby zmienił się w słup soli!

O, Fler-De-Lys! Nie jestem godny twego zaufania,
bo chcę choćby raz zerwać kwiat miłości
Esmeraldy.

Moje oczy toną w mgle sukienki cygańskiej.
Już nie śmiem modlić się do Naszej Pani.
Kto pierwszy chce kamieniem rzucić w nią
ten nie zasługuje na to by żyć!

O, Lucyferze! Pozwól mi choć raz
zanurzć dłonie we włosach Esmeraldy.
Esmeraldy...

A teraz przepraszam za to że tyle tego wyszło i że musieliście się przemęczyć przez ten tekst...

Quasimodo

Gringoire

Esmeralda

Frollo

Fleur-de-Lys

Clopin

Phoebus (tylko takie zdjęcie znalazłem - nie mogłem zamieścić tego z musicalu... przepraszam)

christoff

Bruno Pelletier - The Age of the Cathedrals

Historia ta z katedrą w tle
w Paryżu wydarzyła się,
gdy średniowiecza nadszedł kres
Jest miłość w niej i żądza jest.
Zaś ja, choć czasu minął szmat
- gdy na rozstajach znów jest świat -
historię tę o Notre-Dame
przypomnę dzisiaj Wam.

Strzelistych katedr świat istnieje dalej
Od wieków, co dnia
człowiek gwiazd dosięgnąć chce
Przesłanie o potędze swej i chwale
zapisać chce dziś
znów w kamieniu oraz szkle.

Tak dzień za dniem, za głazem głaz,
za wiekiem wiek, wokoło nas
od świtu w trudzie aż po zmierzch
ku niebu pną się zręby wież
Zaś w ich cieniu piosenką swą
miłość bard sławi ludziom, co
wierzą - wsłuchani w rym i rytm -
w lepszego jutra świt.

Strzelistych katedr świat istnieje dalej
od wieków, co dnia
człowiek gwiazd dosięgnąć chce
Przesłanie o potędze swej i chwale
zapisać chce dziś
znów w kamieniu oraz szkle.

Strzelistych katedr świat istnieje dalej
od wieków, co dnia
człowiek gwiazd dosięgnąć chce
Przesłanie o potędze swej i chwale
zapisać chce dziś
znów w kamieniu oraz szkle.

Lecz katedr świat nie może istnieć dalej
bo pod mury miast
barbarzyńców tłum się zbiegł.
Nie sposób trzymać bram zamkniętych stale
Epoki tej zmierzch
nastał nim się skończył wiek
...nim dwudziesty minął wiek

Pierwsza piosenka otwierająca musical Notre-Dame de Paris śpiewana przez Bruno Pelletiera który gra Gringoira - poetę króla paryskich poetów żebraków....W polskiej wersji tego musicalu który powstaje prawdopodobnie tą rolę odgrywać będzie Robert Janowski znany z Merta lub jako prowadzący programu rozrywkowego - Jaka to melodia...[/u]

christoff

Phoebus i Dulcynea - So look no more for love

Moich czternaście lat
Twoje jest
Diamentowa kolia
Dla mnie jest jak i przysięgi słowa twej lecz jeśli kłamiesz
Już nie uwierzę Ci

Oddane serce twe
Ze mną jest
Spojrzenie słodkie twe
Moje jest
Jak błyszczące gwiazdy dwie
Oczy twe
Większy mają niż diamenty blask
To co serce kocha me

To w błyszczącej zbroi rycerz
Który nie wie o nie, nie
Że go kocham ponad życie

Nawet jeśli tego nie wiem
To zobaczę w oczach twych
Co szczęśliwym czyni mnie
Miłość, którą dajesz mi

Więc nie szukaj już miłości

Już ją mam

Jam na zawsze twoją jest

Wierzę w to

I ten dzień
Szczęśliwy dzień
Ten w którym połączymy się

Skarby, co drzemią gdzieś ukryte pośród gór
Zdobędę by je dziś do twoich rzucić stóp

Miłości słowa twej
I pożądanie twe
Od wierszy lepsze, bo
To zapewnienie twe

Więc nie szukaj już miłości

Już ją mam

Na zawsze jestem twój

Wierzę w to

I ten dzień
Szczęśliwy dzień
Ten w którym połączymy się

Więc nie szukaj już miłości
Bo jest tu
I na zawsze w sercach będzie
Uwierz w nią

I ten dzień
Szczęśliwy dzień
Ten w którym połączymy się

I ten dzień
Szczęśliwy dzień
Ten w którym połączymy się
Ten w którym połączymy się

Piosenka śpiewana przez parę aktorów grających Phoebusa i Dulcyneę jego narzeczoną...Śpiewana jest zaraz po rozmowie Esmeraldy z Królem Złodzieji...Piękna piosenka w świetnym wykonaniu...

christoff

Phoebus - Torn Apart

Rozdarte
Na dwoje jest serce me
Rozdarte
Pomiędzy kobiety dwie
Czy przez to muszę rozdzielić się?

Rozdarty
Umysł na części dwie
Rozdarty wpół
Bo obie pragnę mieć
Obie co pragną mnie
I czy to grzech, że to bawi mnie?

Smagła nocą
A złota w każdy dzień
Na kochankę pierwsza
Druga na żonę zaś
Jedna na zawsze
Do końca moich dni
Z drugą przez słodką chwilę choć krótką pragnę być

Rozdarte
Na dwoje jest serce me
Rozdarte
Pomiędzy kobiety dwie
Pomiędzy dwie co kochają mnie
Lecz czy to znaczy, że we mnie diabeł jest?

Rozdarty
Umysł na części dwie
Rozdarty wpół
Bo obie pragnę mieć
Obie co pragną mnie
I czy to grzech, że tego właśnie chcę?

Jedna jak anioł jest
Druga jak z piekła bram
Słodycz w pierwszej
I rozkosz w drugiej mam
Jednej
Obietnice składam
Zwodzę, kłamię w oczy drugiej

Rozdarte
Serce na dwoje me
Rozdarte
Pomiędzy kobiety dwie
Pomiędzy dwie które kochają mnie
I czy to grzech, że tego właśnie chcę?

Rozdarty
Umysł na części dwie
Rozdarty wpół
Bo obie pragnę mieć
Obie co pragną mnie
Lecz czy to znaczy że we mnie diabeł jest?
Rozdarte
Rozdarte
Rozdarte
Rozdarte

Rozdarty
Umysł na części dwie
Rozdarty wpół
Pomiędzy kobiety dwie
Które kochają mnie
Jak mam rozdwoić się?

Rozdarty
Rozdarty
Rozdarty

Piosenka Phoebusa który jest już po rozmowie ze swą narzeczoną Dulcyneą Fleur-de-Lys i wcześniej po spotkaniu z Esmeraldą ( raz podczas wyganiania sprzed Katedry a drugi podczas katowania Quasimodo - tutaj mieści się utwór Belle ) oraz po scenie z Esmeraldą i Gringoirem...Piosenka jak same słowa mówią opowiada o rozdarciu Phoebusa pomiędzy uczuciem do Dulcynei i Esmeraldy...Matko straszne jest takie uczucie...

christoff

Wstęp to rozmowa Esmeraldy z Gringoirem tuż po uratowaniu go od niechybnej śmierci na stryczku z rąk Króla Złodzieji...W tym momencie Esmeralda stała się zaślubioną przez Gringoira żoną jednakże związek ten był tylko na okres 3 letni ustalony odgórnie przez Króla Złodzieji ( zaczyna Esmeralda )

Teraz już wiem
Z kim miałam zaszczyt połączyć się

Jam jest poeta Gringoire
Książe paryskich uliczników !

Oto książę ulic Paryża!

Nie jestem kobieciarzem
Lecz jeśli chcesz uczynię cię
Mym życiem, muzą, panią

Wiesz jak opisać, wyśpiewać
W poezję ubrać słowa
To co chcę wyznać Phoebusowi

Na Jupitera
Kto na tej ziemi
Śmie nosić imię to?

Ten dla którego me serce bije

Jeśli pamiętam
To w łacinie
Phoebus - Słońce oznacza to imię

Phoebus jest słońcem mym

Teraz następuje sekwencja muzyczna ( właściwie to jest to musical więc mowa o tym że następuje sekwencja muzyczna jest nie na miejscu ) śpiewana przez Esmeraldę i Dulcyneę ( rozpoczyna Esmeralda )

Esmeralda i Dulcynea - Shining like a Sun

On ma w sobie słońca blask
Może księciem jest, kto wie? S
pojrzał raza miłość ma już budzi się porywa mnie
On ma w sobie słońca blask
Może księciem jest, kto wie?
Tak chcę...
Tak śnię...

On ma w sobie słońca blask
Lecz to hultaj, każdy wie
Jednak, gdy jest blisko, ja choć uciec chcę, coś trzyma mnie.
On ma w sobie słońca blask
Lecz to hultaj, każdy wie
Ja chcę...
I drżę..

On ma w sobie słońca blask
On jest tym, o którym śnię
Nic już nie rozłączy nas, gdy raz w ramiona weźmie mnie
On ma w sobie słońca blask
On jest tym, o którym śnię
On ma w sobie słońca blask
Piękny jest jak słońca blask

christoff

Clopin ( Król Złodzieji ) - The Refugees

Jesteśmy obcy tu
Bez żadnych praw
Bez domu, bez szans
U kresu sił
Och, Notre Dame, błagamy, daj dziś nam
Azyl! Azyl!

Jesteśmy obcy tu
Bez żadnych praw
Bez domu, bez szans
U kresu sił
Och, Notre Dame, błagamy, daj dziś nam
Azyl! Azyl!

Już ponad tysiąc nas
U miasta stoi wrót
Lecz za niedługi czas
Miliony staną tu
I co zrobicie wy, gdy krzyknie każdy z nich:
Azyl! Azyl!

Jesteśmy obcy tu
Bez żadnych praw
Bez domu, bez szans
U kresu sił
Och, Notre Dame, błagamy, daj dziś nam
Azyl! Azyl!

Przygnał nas strach i głód
Pod mury waszych miast
Lecz bram zamkniętych chłód
Długo nie wstrzyma nas
Świat inny będzie wnet inny, nie znaczy zły
Zmiesza się nasza krew i łzy

Jesteśmy obcy tu
Bez żadnych praw
Bez domu, bez szans
U kresu sił
Jesteśmy obcy tu
Bez żadnych praw
Bez domu, bez szans
U kresu sił
Jesteśmy obcy tu
Bez żadnych praw
Bez domu, bez szans
U kresu sił
Jesteśmy obcy tu
Bez żadnych praw
Jesteśmy obcy tu
Bez żadnych praw
Bez domu, bez szans
U kresu sił
Jesteśmy obcy tu
Bez żadnych praw
Bez domu, bez szans
U kresu sił
Och, Notre Dame, błagamy, daj dziś nam
Azyl! Azyl!

Jesteśmy obcy tu
Bez żadnych praw
Bez domu, bez szans
U kresu sił
Och, Notre Dame, błagamy, daj dziś nam
Azyl! Azyl! Azyl! Azyl!!!!!

Druga z kolei piosenka musicalu która śpiewana jest przez aktora kreującego rolę Clopina czyli Króla Złodzieji tuż przed bramami miasta Paryża zamykanymi na noc...Chciano się dostać do Katedry Notre-Dame gdyż jak teraz każda sakralna budowla oznacza azyl dla poszukiwanych skazańców...Cóż każda metoda jest dobra na to by ratować się przed niesprawiedliwym osądem czy niewłaściwą władzą...Wystarczy nie dać się zastraszyć i niech przykładem będzie kolejna postać - niektórzy mówią że fikcyjna inni że nie - osądźcie sami - Robin Hood...